نویسنده: امیر مسکنی

اگه از من بپرسید خوابو بیشتر دوست داری یا بیداری، حتماً میگم خواب.
خواب چیزه عجیبیه؛ واقعاً خوبه.
اصن یه جوریه؛ انگار هم هستی هم نیستی.
این بی‌فکری و بی‌وزنی تو خوابو که، چیزی از دورو وَرت نمی‌فهمی رو با هیچی تو دنیا عوض نمی‌کنم…
… ولی کاریش نمیشه کرد. باید بیدار شیم؛ مشکل منم همیشه درست از همین جا شروع میشه…

[خوابم میاد / رضا عطاران / 1390]
–
«شعبانی عطار» با 5 سال و 3 ماه و 11 روز فرماندار سبزوار بودن، طولانی‌ترین دوره حضور در این پست (پس از انقلاب) را از آن خود کرده بود؛ و امروز احمد برادران، دومین فرماندار بومی سبزوار با بیش از 5 سال و نیم این رکورد را شکسته است. اگر خبر «عدم‌تغییر استانداران و فرمانداران تا پایان انتخابات و تغییرات مجلس» صحیح باشد و اجرایی شود، برادران حداقل 6 ماه دیگر فرصت دارد تا دوران خدمت! خودش را طولانی‌تر کند.

هر چه بیشتر به این بازه زمانی 5 سال و نیمه نگاه می‌کنیم، کمتر تأثیر مهمی از فرماندار ساکت سبزوار می‌بینیم…

اگر حادثه قنات کسکن را به یاد بیاوریم تصویری دور و مبهم از یک آقای کت و شلواری می‌بینیم که معلوم نشد کی به سر حادثه آمد و برای مدیریت بحران! چه کرد.
یا اگر یادی کنیم از «حمید سبزواری» که بعد از روزها و ماه‌ها بیماری، دار فانی را وداع گفت و تا آخرین دقیقه‌ها، معلوم نبود قرار است کدام نقطه این شهر به خاک سپرده شود.
از درگیری‌های بین ادارات هم که یاد کنیم معلوم نمی‌شود احمد برادران کجا بوده و چه کرده؛ اختلاف بین شهرداری و راهنمایی رانندگی، دست‌درازی علوم پزشکی به مجموعه کانون پرورش فکری، اختلاف شهرداری و آموزش‌وپرورش و …
و امروز، نمی‌توانیم از فجایعی یاد نکنیم که در این سال‌های تلخ به وقوع پیوست. حضور حداکثری نشریات غیرقانونی در سطح شهر و همکاری کامل فرمانداری با این مجموعه‌ها، انتشار ویژه‌نامه‌های غیرقانونی با هزینه بیت‌المال، عدم نظارت بر نحوه هزینه کرد تبلیغاتی نهادهای دولتی در رسانه‌های بدون مجوز و در نهایت عدم پاسخگویی بدون فیلتر به رسانه‌ها
احمد برادران یک بار به‌اجبار و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و با گذشت بیش از 900 روز از شروع به کار خود، یک نشست خبری نمایشی برگزار کرد که به حاصلش (به‌قول‌معروف!) «تقریباً هیچ» بود.

برادران رسانه را می‌شناسد و به همین دلیل تا حد امکان از آن دوری می‌کند. چون اگر قرار باشد یک رسانه مستقل و منتقد روبروی آقای فرماندار باشد، همین «تقریباً هیچ» هم از بین می‌رود.

اگر کسی بپرسد چطور انتخابات «پارلمان جوانان شهرستان سبزوار» تعداد رأی‌دهنده‌ها از تعداد تعرفه‌های قانونی بیشتر بود؛ یا بپرسد چطور یک شب قبل از انتخابات لیستی تهیه و منتشر می‌شود که اسم آقازاده فرماندار هم در آن است و (عین همین لیست هم رأی می‌آورد) قطعاً کسی پاسخگو نیست. (چون نوشته‌ایم و پاسخ نگرفته‌ایم می‌گویم)
هیچ کس نباید بپرسد چطور در انتخابات‌هایی که آقای برادران ناظر یا مجری آن بوده‌اند، با وجود شبهات بالا و مشاهدات زیاد تخلفات، حتی یک صندوق باطل‌شده نداشتیم و ایشان سلامت انتخابات! را تأیید کرده‌اند.

آخرین بار که کسی (مسعود پسندیده، عضو شورای اسلامی شهر سبزوار) احمد برادران را بازخواست کرد (و کلمه‌ای غیر صمیمانه درباره عملکرد وی به کار برد) داستان به زندان 60 روزه ختم شد و البته امروز هم خبر (غیررسمی) از محکومیت تازه این عضو شورای شهر به گوش می‌رسد.

محکومیتی که یادآور لغو شدن‌های پیاپی کنسرت‌ها و برنامه‌های مختلف هنری بود و باز هم یادآور سکوت جناب فرماندار است.

احمد برادران با سکوت و سیاست خود بیش از5 سال است که در ساختمان فرمانداری ساکن است و به‌احتمال‌زیاد تا سال آینده هم فرماندار می‌ماند و شاید در انتها راضی شود به جای «معلم آموزش‌وپرورش» با عنوان «معاون استاندار» بازنشست شود؛ اما حسرت اصلی برای کسانی خواهد بود که دل‌خوش بودند از حضور یک مدیر اصلاح‌طلب و موافق دولت برای پیش برد توسعه شهر سبزوار.

اتفاقی که مانند شنیدن بوق قطار ابدی سبزوار (وعده چندین و چندباره جناب فرماندار) هیچ‌گاه رخ نخواهد داد.